Uprawy energetyczne to uprawy roślin w celu pozyskania biomasy z przeznaczeniem na cele energetyczne, czyli do produkcji energii cieplnej, energii elektrycznej oraz paliwa gazowego (biogazu) lub ciekłego. Biomasa jest zaliczana do odnawialnych zasobów energii. Za uprawy energetyczne uznaje się te uprawy, które nie wytwarzają żywności. Odpady z upraw roślin przemysłowych i żywnościowych też mogą być używane w celu produkcji energii, ale takie uprawy nie są uznawane za uprawy energetyczne.

Rośliny energetyczne, nadające się do upraw energetycznych to m.in.:

rzepak, słonecznik, len, konopie siewne i inne rośliny oleiste
kukurydza zwyczajna, zboża, ziemniaki,
burak cukrowy, trzcina cukrowa,
ślazowiec pensylwański (tzw. malwa pensylwańska]
wierzba wiciowa
rdest sachaliński
miskant
mozga trzcinowata
topinambur (tzw. słonecznik bulwiasty)
róża wielokwiatowa (tzw. róża bezkolcowa)
paulownia puszysta

Uprawy energetyczne wykorzystywane są przez:

przedsiębiorstwa, których produktem finalnym jest biopaliwo i zakłady tłuszczowe, gorzelnie, cukrownie
przedsiębiorstwa, które wytwarzają ciepło i energię elektryczną, np. ciepłownie, elektrociepłownie.

W celu zwiększenia zainteresowania uprawami energetycznymi, w grudniu 2006 roku Rada Wspólnot Europejskich zgodziła się na wprowadzenie w nowych krajach członkowskich następujących rozwiązań:

Wprowadzenia dopłaty do uprawy roślin energetycznych z budżetu Unii Europejskiej w wysokości 45 euro/ha.
Zakwalifikowania upraw wieloletnich do płatności bezpośrednich.